sábado, 17 de octubre de 2015

55


Estimada Carla del futur:

És important que recordis certes coses: 1. Tens dret a tot: a sentir-te malament, a sentir-te bé, a no voler fer res, a no voler canviar, a voler canviar, a rendir-te, a seguir intentant-ho; tens dret a sentir absolutament tot el que sentis, perquè per algo ho sents. 2. La vida no és el que penses que és, ni el que pensen els altres, perquè això només són pensaments. Mai sabràs quin s’apropa més a la realitat, l’únic que pots saber és com et sents; el meu consell és que prioritzis com et sents i el que vols, perquè és l’únic que realment és teu. 3. Potser ningú t’entén, però tu sí; tu, en la profunditat del teu amor t’entens, com pots entendre a qualsevol altre ésser viu, i els altres si volen t’entendran, o s’aproparan molt al que és entendre’t, com a mínim et respectaran. Si no ho fan, no oblidis que tu sí et respectes, sempre. T’ho mereixes, com tothom. Si cal, marxa; sempre pots marxar. 4. Si el món s’ensorra estic segura de que serà tot causa del teu cap, perquè el món és el mateix. Mou-te. Viu la terra, l’aigua, el cel. Deixa de pensar JA i fes exercici, respira. Les coses no han de ser com les havies pensat, de fet el més probable és que no ho siguin, perquè el teu pensament, i el de tots, és insignificant. El teu cap no té raó, ni el de ningú, o millor dit, raó és l’únic que té, però l’univers no es mou al ritme de la nostra ment, sinó al ritme d’algo que ni coneixes ni coneixeràs. 5. Estima’t, tia, estima’t perquè sí, pel mateix motiu pel què existeixes. Estimat també perquè ets el filtre de tota la resta, res tindrà millor color si no et mires amb amor a tu també. 6. Confia en tu, ets l’única que estarà sempre al teu costat. Oblida que els humans han oblidat la fe; creu en tu i en el món i estaràs en sintonia amb aquest algo que mou el món. Potser perquè Déu (la mare natura) existeix, o potser perquè creure té un efecte extraordinari en la nostra ment... però què més dona el per què? Què tens aquí i ara? A tu! Tu amb tu... jo escolliria estimar-te :) .

Amb amor des d'un altre punt de l'espai-temps,

Carla

domingo, 30 de agosto de 2015

54

Entender no es otra cosa que amar. ¿Quieres entender a alguien? Ámalo, ámalo entero, ama sus decisiones, sus equivocaciones, ama sus emociones, ámalas enteras, forman parte de este mundo. Duele; ama el dolor, ama tu decepción también, ama tu necesidad de distanciarte, ama que los caminos os hayan juntado y después separado, es mucho mejor eso que nada. Ámalo todo y lo comprenderás todo, o descubrirás que no hay nada que comprender, que solo hay que amar.

lunes, 17 de agosto de 2015

Un placer

He apostado una vez más,
y una vez más he perdido.

Pero el mundo necesitaba
una apuesta más
y, quizá,
una victoria menos.
 
Por ti,
por mí,
 
valía la pena intentarlo.
 
Un placer
dar la posibilidad de existir
a lo que nunca compartiremos.

miércoles, 5 de agosto de 2015

Segunda luna


Y vino como de la nada,
como la segunda luna llena de este mes.
 
Ya había suficiente luz en el cielo
pero quería deslumbrarme.
 
En otro momento,
hubiera dejado marchitarse todas las flores de mi primavera,
pero ahora es demasiado tarde.
Tu luz me afecta como todas
y me alegro.
 
Podrías bajar a la tierra, eso sí sería nuevo;
descender de los cielos en los que te escondes
y regalarme realmente la luna,
bajarla para mí:
“Mira, esta es la luna que te ofrezco,
una segunda luna.
Y no tienes por qué solo contemplarla,
puedes comértela,
formará parte de ti”.
 
Yo quiero un corazón valiente
con quien compartir lunas,
no una segunda luna
a lo lejos,
amarrada.
 
Quiero o una, la mía,
o más lunas,
pero aquí, dentro de mí.
 
No creo que puedan estar en otra parte
sin quebrarse.

miércoles, 22 de abril de 2015

53

Está de moda en algunos ámbitos defender la naturalidad, el ser uno mismo, el deseo, el aquí y el ahora... Pero seguimos anclados en la memoria, en el rastro que dejan los hechos, incluso los pensamientos, en la mente y en la razón. Parece que muchos ya no nos preocupemos por ninguna de estas cosas hasta que algo no encaja en nuestro mapa mental, y redescubrimos el mapa cuando pensábamos que nos habíamos deshecho de él. Suelo descubrirme sorprendida por no ser siempre la misma, por ser absolutamente inconstante.

martes, 24 de marzo de 2015

52

La argumentación está sobrevalorada. Estamos obsesionados con que nuestros actos tengan una justificación lógica objetiva, como si eso existiera. Cuando el argumento esté suficientemente trabajado, ya podrán darnos la razón y así podremos dárnosla nosotros, como si esta hiciera lícita cualquier cosa que defendiera, como si la verdad dependiera de la lógica, como si la verdad existiera.

domingo, 22 de marzo de 2015

51

Hablando no se entiende algo que no se ha entendido antes de hablar.

50

Una cosa es entregar tu voluntad y la otra entregarte a voluntad. Digámoselo a nuestro sobrealimentado ego cuando empiece tocar los huevos cada vez que deseamos entregarnos y nada más. Puede hacernos creer que hacerlo es automutilarnos, pero no: solo nos respetaremos haciéndolo, porque es nuestra única voluntad, lo único que tenemos.

martes, 20 de enero de 2015

49

Llevo un huevo sin escribir. Es que me he cansado. Me he cansado de huir de mí, por fin. Me ha pasado que me ha tentado el abismo que se interpone entre algún ser que me parece hermoso y yo, y me he dejado caer un poquito; me he sentado en el borde del precipicio, para fingir que me acercaba a él, pero no me lo he creído.
 
Empiezo a no saber engañarme. O a no querer creerme el engaño, porque antes ya sabía que me engañaba, pero era demasiado dulce la ficción. Ahora me he cansado, ya no sé rehuirme, ya no tengo energía para eso, gracias a dios. A veces me creía que la metáfora de Osho de la habitación y la ventana no tenía por qué cumplirse; yo, al menos, aunque supiera que la ventana estaba allí, si no quería que estuviera, si quería sumergirme en un sueño sin ventanas, aunque la hubiera visto, podía creerme durante un rato que no la había. Pero luego me atormentaba, me perseguía su luz; era enorme el esfuerzo que tenía que hacer para que no existiera.
 
Creo que a eso se debe el gran cansancio que no me deja fingir más. Es impactante el vuelco que ha dado mi interior. Me apetece hibernar, dejar que el mundo pase fuera, por un tiempo. Y yo quedarme aquí conmigo, con una concepción de este “yo” mínima, que lleva tiempo diluyéndose en otros egos.
 
Me despido de las pasiones que me enferman. Me despido de comprender el fondo de tantos corazones a los que no he sido invitada, que no quieren ser comprendidos, y de no sentir el mío, como si no existiera. Abandono las ganas de ser bebida por los ojos por los ojos de los que bebo. Ni tú ni yo somos ningún líquido que sacie ninguna sed. Me despido de hacer objetos a los objetos de mi deseo. Sois más hermosos mezclados en el paisaje, siendo parte de él.
 
Amo rápido, me duele creer que demasiado rápido, por eso no lo voy a creer. Amo rápido porque amo ahora, que es el único momento que existe. Amo lo de alrededor porque es más fácil de observar, ya que no me rodean espejos. Aunque sin duda la cuestión es el foco. La energía debería dividirse entre tú y yo, pero desviaba el foco al tú, y en él me vertía. Pero es tan solo el foco. No existo yo ni existes tú. Somos solamente vehículos, y se ha gastado el foco que iluminaba al tú. Ahora eres tan solo amor, como yo, como todos. Y no te amo como mi tú, sino como tu yo.
 
Ojalá pudiera sentir esta harmonía cada día en mi piel, pero es justamente por ella que establezco los opuestos…